در نشست ایرانی ترین جزایر تاكید شد:
حاکمیت دیرینه ایران بر جزایر سه گانه
به گزارش فقط سفر، یک پژوهشگر سیاست خارجی تصریح کرد: اسناد قدیمی موجود در رابطه با جزایر سه گانه «ابوموسی»، «تنب بزرگ» و «تنب کوچک» بر حاکمیت ایران بر این جزایر اذعان دارند.
به گزارش فقط سفر به نقل از روابط عمومی مجموعه فرهنگی تاریخی نیاوران، نشست «ایرانی ترین جزایر»، به دنبال بیانیه اخیر عربستان و چین در رابطه با حق مالکیت بر جزایر سه گانه ایران و با محوریت سه جزیره ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک با حضور کوروش احمدی ـ پژوهشگر سیاست خارجی و دیپلمات سابق ـ، علیرضا رافتی ـ نویسنده کتاب ایران نرسیده به امارات ـ و بیژن مقدم ـ مدیر مجموعه نیاوران در مجموعه فرهنگی تاریخی نیاوران برگزار شد.
کوروش احمدی ـ پژوهشگر سیاست خارجی ـ در این جلسه اظهار داشت: سابقه تاریخی سه جزیره ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک یکی از مناقشات ۵۰ سال قبل ایران بوده؛ چون که موقعیت ژئوپلیتیک فوق العاده ای دارد و بیشترین عمق آب در این منطقه است. نهم آذرماه سال ۱۴۰۰، پنجاهمین سالگرد حضور نیروهای ایرانی در این جزایر و اعاده حاکمیت ایران بر این جزایر و آخرین روزی بود که پیمان هایی که انگلیس با شیوخ کشورهای حاشیه خلیج فارس داشت، به پایان رسید و از آغاز دسامبر سال گذشته، کشورهای تحت حاکمیت این شیوخ دیگر هیچ علقه رسمی امنیتی و حفاظتی با انگلیس ندارند و به خودشان واگذار شدند.
احمدی افزود: از سال ۱۸۲۰ انگلیس بر شیوخ جنوب خلیج فارس که مبادرت به دزدی دریایی می کردند و برای کشتی های تجاری مزاحمت ایجاد می کردند، حمله کرده و تأسیسات آنها را از بین برد و بر خلیج فارس و رأس الخیمه غلبه پیدا کرد، همینطور تعدادی نیرو در قشم پیاده کرد و از همین جا مناقشه بین ایران و انگلیس بر سر جزایر خلیج فارس شروع شد. اعتراض ایران و بیماری نیروهای انگلیس باعث تخلیه قشم شد، اما انگلیس بوسعید را که در غربی ترین نقطه قشم قرار دارد، نگه داشت و از آن بعنوان ایستگاه ذغال سنگ استفاده نمود. این منطقه دوره هایی تحت حاکمیت ایران و دوره هایی مورد تصدی بحرین بود. خلیج فارس همیشه به علت نفت موجود در آن مورد طمع قدرت های بزرگ بوده است.
این دیپلمات سابق کشورمان در ادامه اظهار داشت: بعد از دوران صفویه، زندیه و افشاریه به علت بهم ریختگی اوضاع داخل، ایران نتوانست حاکمیت بر بحرین را حفظ کند، ازاین رو قبیله ای از داخل آن حاکمیتش را به دست گرفت. در دهه ۱۸۲۰ مذاکره ای بین نماینده انگلیس در خلیج فارس و حاکم فارس انجام و تعلق بحرین به ایران مورد توافق قرار گرفت، اما لندن نپذیرفت و مبحث منتفی شد.
احمدی افزود: بین قدرت های جهانی مسلط بر خلیج فارس و ایران تعارض و تضاد وجود داشت و از طرفی سیاست انگلیس هم مهار ایران بعنوان قدرت منطقه ای بود، ازاین رو انگلیس واحدهای کوچک محلی همچون شیوخ امارات، قطر، بحرین و کویت را بال و پر می داد تا مقابل ایران بایستند.
او اظهار نمود: انگلیس سه عهدنامه با شیوخ خلیج فارس امضاء کرد که اولین آن در سال ۱۸۲۰ امضاء و در آن جنگ بین شیوخ ممنوع و انگلیس بعنوان حَکَم ارائه شد. در چرخش قرن ۱۸ به ۱۹ و ۲۰ و به علت تحولات بین المللی و افزایش رقابت های استعماری و تهدیدات موجود به علت سلطه انگلیس بر خلیج فارس از سویی و تمایل انگلیس برای کنترل راه استراتژیک رسیدن به شبه قاره هند از سویی دیگر، انگلیس ابتدا جزایر واقع در تنگه هرمز همچون لارک، قشم و هنگام را تحت سیطره خود درآورد و شیوخی را علم کرد که این جزایر متعلق به آن هاست، اما با امکان پذیر نشدن این طرح تمرکز خویش را بر جزایر خروجی تنگه هرمز شامل ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک معطوف کرد.
این پژوهشگر اظهار داشت: انگلستان در بحث نگهداری اسناد فوق العاده عمل می کند و در اسناد موجود انتشار یافته توسط خودشان که به صورت کتاب چاپ شده، بارها و بارها بر حاکمیت ایران بر این جزایر سه گانه در دوران های مختلف اذعان شده است. درمورد جزایر سه گانه مسائل حقوقی مطرح است که باید از راه حقوقی و در سطح بین المللی پیگیری شود و اسناد موجود هم باید در سطح بین المللی انتشار یابند تا دیده شوند.
در ادامه این نشست، علیرضا رافتی ـ پژوهشگر و نویسنده کتاب «ایران نرسیده به امارات» ـ، خاطرنشان کرد: این کتاب سفرنامه من به بوموسی (که در ادبیات رسمی «ابوموسی» گفته می شود) درکنار بررسی نامه ها و شهود در رابطه با این جزیره است. برخلاف آن چه تصور می شود ابوموسی جزیره ای نظامی نبوده و ورود به آن بسیار ساده و تنها از راه تماس با فرمانداری امکان پذیر است و این جزیره با ظرفیت های موجود قابلیت تبدیل شدن به یک منطقه گردشگری را دارد.
رافتی اظهار داشت: در ابوموسی یک اقامتگاه بوم گردی وجود دارد که مواجهه آن با توریست شبیه مواجهه با میهمان است. معماری این جزیره معماری معروف به بوشهری (بناهای سفید و چوبی) است و تمام بناهای موجود در آن بعد از انقلاب ساخته شده است. قبل از ساکن شدن افراد در این جزیره از آن برای چرای گوسفندان در فصولی از سال استفاده می شد و اقامتگاه موقت ساحلی بوده است. فرهنگ و زبان آن هم بندری و هرمزگانی است. علت نام گذاری کتاب با عنوان «ایران نرسیده به امارات»، علاوه بر اشاره به موقعیت جغرافیایی جزایر سه گانه، اشاره به این سه جزیره است که متعلق به ایران هستند و هیچگاه به امارات نرسیده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب